Het avontuur is voorbij, we zijn terug in Nederland

Daar zit ik dan met de laptop op schoot het begin van deze blog te schrijven. Hoe begin je zoiets? Wat wil ik zeggen? En wat voel ik nu eigenlijk? Het is juni 2020 en al bijna twee weken weet ik dat we terug naar Nederland verhuizen. Nou ja we, ik samen met Kyan en Nomi en Mels volgt later. Heel eerlijk, dat voelt op dit moment enorm ruk. Ik wil deze plek nog helemaal niet verlaten en het avontuur achter ons laten, maar we gaan het wel doen. Het niet samen afronden is niet waarvoor we aan dit avontuur zijn begonnen. Maar wie had kunnen voorspellen dat we in een pandemie zouden belanden die corona heet.

Het begin

Anderhalf jaar geleden waren we net gesetteld in Dubai. Genoten we van alles wat deze stad te bieden heeft en hadden we heel snel ons leven op de rit. Privé gezien was het gelijk heerlijk en een top periode. Daar kijk ik met een glimlach op terug. We leerden al snel lieve mensen kennen, ik begon met tennissen, we genoten van het weer, het zwembad en de zee, we hadden leuke feestjes en borrel avonden, fijne lunch dates, de kids deden het fantastisch op school en Mels had gewoon zijn werk.

Daarbij werd hij al langzaam weer benaderd door recruiters en andere organisaties en merkte ik dat hij daar voor open stond. Voor hem – en mij – een lastige beslissing. Want het gezinsleven in Dubai is meer dan heerlijk en dat wilden we nog helemaal niet achter ons laten. Altijd lekker weer, goede (Internationale) scholen, fijne vrienden, dune bashen – Mels zijn nieuwe hobby – en noem maar op. Hoe fijn is het om in je auto te springen eind van de middag en binnen 20 minuten lekker in de woestijn te zitten picknicken of binnen no time in het aquapark te zijn met de kids.

De keuze

Waarom dan nu terug naar Nederland? Ik hoor het jullie al denken. Eigenlijk is het heel simpel. Het leven met corona in Dubai met name voor de kinderen en een baan die niet voelt als een warme jas. Tel daarbij op dat er meerdere gesprekken liepen voor Mels en we er vanuit gingen dat we sowieso Dubai snel zouden moeten verlaten. Dan ben je er eigenlijk wel. Uiteraard ook nog 1001 andere dingen zoals dat ik na zes maanden wel klaar was met home schooling en huisvrouw spelen en wij het allebei belangrijk vinden dat de kids – zonder 1,5 meter afstand – naar school kunnen en met hun vriendjes mogen en kunnen spelen. De kids midden in een schooljaar verhuizen naar een ander land klonk daarnaast ons ook niet als muziek in de oren. Been there, done that en zo goed beviel dat niet.

Deze keuze dat ik dus met kids al in augustus terug naar Nederland kwam is uiteraard niet in een dag genomen. Na veel wikken en wegen, overleg samen, voors- en tegens afwegen, bedenken wat scholen in Dubai en Nederland gaan doen als er een tweede corona golf komt en waarbij niks zeker is. Heel eerlijk, het was een gok. Maar we volgden ons gevoel en stonden – en staan – beiden achter de keus. Makkelijk was het niet, spannend was het zeker, maar achteraf gezien een prima keus. Gelukkig! Mels heeft een nieuwe job in Latijns Amerika – voornamelijk Colombia – gevonden en ik in Nederland. Het zal zeker niet altijd makkelijk worden, maar wel iets waar we beiden nu gelukkig mee zijn.

En toen

Nog even terug naar het moment nadat wij zelf de keus hadden gemaakt om terug te gaan naar Nederland (of tenminste ik met de kids half augustus en Mels zou later komen) bleek het meest lastige dat je niemand pijn wilt doen. Naast mijn eigen verdriet en dat van de kids dat we Dubai zouden verlaten, heerst er ook blijdschap om de vrienden en familie in Nederland weer te zien wanneer je wilt. Ook de feestjes – die er hopelijk snel weer mogen zijn – of de belangrijke momenten hoeven we niet meer te missen. Wat te denken van een baan voor mijzelf. Echt iets waar ik naar uit kon kijken. Daarentegen gaan we de gezelligheid wel missen bij de vrienden in Dubai. Waarvan meerderen overigens ook zijn verhuisd deze zomer dus een deel zouden we altijd al moeten missen. Dat schreef ik in een andere blog al een keer. Waar ter wereld we ook zijn, we gaan vanaf nu altijd mensen missen. En zo is het ook echt.

Naast het missen van vrienden is het verlaten van Dubai en het heerlijke – luxe – leven daar lastig. Dat doet pijn en is verdrietig. Daarbij komt ook wel de angst voor hoe het zal gaan in Nederland. Hoe voelen we ons straks? Kunnen we wel weer wennen aan de kou en het leven? Kijk zelf je auto moeten tanken zal prima gaan, ondanks dat ik daar toch wel enorm van kon genieten hier. Of het inpakken van je boodschappen en valet parking. Totaal overbodig, maar het went snel kan ik vertellen. Het aquapark en strand om de hoek, al die super leuke Ladies Nights met leuk gezelschap, fijne muziek en lekker eten en drinken. Top hotels voor een mini vakantie. En wat te denken van mijn heerlijke, grote auto. Die mis ik zeer zeker al!

Maar er komen ook weer een hoop ‘verplichtingen’ bij in Nederland en Mels moeten we – zodra het reizen weer kan – heel vaak missen door zijn nieuwe baan. De tijd zal het ons leren hoe dit zal gaan. Het feit dat ik weer werk is iets waar ik mezelf enorm op heb verheugd en enorm fijn is. Het is niet altijd makkelijk qua combineren met de kids en het even niet werken had zeker zo zijn voordelen en heeft super fijne momenten met Kyan en Nomi opgeleverd. Dit had ik zeker niet willen missen en blijf ik koesteren. Nu geniet ik vooral van het weer kunnen en mogen werken. En dat combineren, daar rol je vanzelf weer in heb ik al gemerkt.

Het heden

Ondertussen ben ik samen met de kids al weer even terug in Nederland. Hebben Kyan en Nomi hun draai op school weer gevonden. Dat ging met ups en downs, zoals te verwachten. Begon ik weer met werken, zijn we sinds begin oktober terug in ons huis in Cuijk, is Mels ook weer aangesloten bij ons als gezin en begonnen met zijn nieuwe baan. Voorlopig vanuit Nederland, dat is dan wel een voordeel van corona. En proberen we te genieten van Nederland. Niet altijd makkelijk met het gemis van Dubai in je achterhoofd. Want dat is er zeker, maar we leven nu en zijn we dankbaar voor wat wel is. Want deze hele Corona periode en de keus om terug te keren had ook anders kunnen uitpakken.

Hoe het leven er de komende tijd uit zal zien. Alles is onzeker voor iedereen nu. Dus dat is bij ons niet anders. Wanneer Mels echt richting Colombia gaat? Geen idee, wie zal het zeggen. Wanneer ik en de kids voor het eerst op vakantie kunnen gaan om hem te bezoeken? Niemand die het weet. Wat ik wel weet is dat we nu als gezin samen zijn, al onze spullen weer in Nederland zijn, ik aan het werk ben, de kids spelen met vriendjes en ze naar school gaan en we nu proberen ons leven hier weer op te bouwen.

Tijd om deze blog af te ronden. Het is een avontuur geweest om nooit te vergeten. Met fijne, lieve vrienden die we blijven opzoeken en wellicht ooit ergens weer tegen gaan komen in een ander deel van de wereld. Een stad die we als ons tweede thuis zien en waar we zeker zo nu en dan naar terug gaan als het weer kan. En als er iets is wat ik geleerd heb van dit avontuur is dat het leven mooi is, vol kansen zit en ondanks de gemengde gevoelens soms had ik dit voor geen goud willen missen!