Dromen of doen? Verhuizen naar Dubai

Schat, ik heb een sollicitatiegesprek voor een functie in Dubai. Zullen we verhuizen naar Dubai? Zo werd het mij gevraagd ergens in november. Aan de ene kant verbaasde het mij niets, alleen we hadden toch afgesproken het buitenland verhaal voor nu even te laten rusten. Dream on Im, je kent je man. 

Zelfs dit gegeven maakte mij eigenlijk nog niet onrustig. Dit proces hadden we al vaker doorlopen en telkens liep het wel ergens op stuk. Was het niet de functie, dan was het de vergoeding om te verhuizen – lees geen vergoeding dus ook geen verhuizing-, scholen voor de kinderen konden niet geregeld worden, financieel was het niet goed geregeld, noem maar op. 

Maar zo niet deze keer en kwamen we in een sneltrein die niet te stoppen bleek. Na drie gesprekken tussen Mels en zijn nieuwe werkgever lag er al een concreet aanbod. Hierop moesten we ja of nee op zeggen binnen 10 dagen, zo lang was het aanbod geldig. Die hakte er even in bij ons allebei. Ondanks dat we wisten dat het aanbod er waarschijnlijk wel ging komen voelt dat toch anders als het daadwerkelijk realiteit wordt. Ik op dat moment in Harderwijk aan het werk en Mels in Düsseldorf. Niet de ideale combinatie om zo’n stap in je leven gezamenlijk te bespreken. 

’s Avonds aan de eettafel, in ons droomhuis waar we net iets meer dan drie maanden wonen, beginnen de overdenkingen pas echt. Conclusie, het is een fantastische kans in Mels zijn carrière en hij gaat verder met onderhandelen, ik zoek de praktische zaken uit. Aangezien we net verhuisd zijn moeten we kijken of het huis wel verhuurd mag worden van de bank, hoe zit het met leefkosten in Dubai, wat voor scholen zijn er, veiligheid, leefomgeving, klimaat, je kunt het zo gek niet bedenken of ik ben het gaan uitzoeken. Op dit soort momenten komt de echte regelneef in mij naar boven.

Na 5 dagen was het duidelijk. Alle lichten stonden op groen. Het aanbod was uitonderhandeld en zag er prima uit, het huis mag verhuurd worden en meerdere makelaars zijn bereid dit te doen, kostenplaatje Dubai is inzichtelijk, scholen zijn grotendeels in kaart gebracht en nu is de beslissing aan ons. Blijven we dromen of gaan we het doen?

Zo begon er een weekend waarin we volgens mij nog nooit zo vaak van mening zijn veranderd. Van een ja, naar een nee binnen enkele minuten. Hoe maak je zo’n beslissing. Geen van beiden wisten we het, maar duidelijk was wel dat we allebei onze eigen beslissing moesten nemen en pas dan zouden kijken of die beslissingen hetzelfde waren. 

Mijn beslissing stond redelijk snel vast. Het was een duidelijke JA. Waarom? Eigenlijk om heel veel redenen, maar de belangrijkste is het avontuur van ons leven met het hele gezin. Verhuizen naar Dubai is een kans uit duizenden die je niet kunt laten schieten, mede doordat alle criteria die we altijd benoemden nu ook goed geregeld zijn. Zo voelde het voor mij. 

Ondanks dat er genoeg ’tegen’ argumenten zijn bleef mijn gevoel JA zeggen. Mels daarentegen had het wat lastiger. Hij voelt zich al meer ’thuis’ in Cuijk dan ik dat heb ondervonden we en was het voor hem dan ook lastiger om dit plekje, tijdelijk, te verlaten. Daarbij is de keus voor ons allebei dan ook wezenlijk anders. Ik ga daar in beginsel niet werken en hij gaat er juist heen om te werken. Heeft hij daar wel net zoveel vrijheid en vrije tijd als hij nu heeft voor ons als gezin. Allemaal zaken waar we nu niet precies het antwoord op hebben en de beslissing niet gemakkelijker maakte. 

Gelukkig is ook deze keer gebleken dat praten het toverwoord is. Niet alleen samen, maar ook met vrienden en familie. Dank daarvoor! 

Na ongeveer 8 dagen stond onze beslissing dan ook vast. WE VERHUIZEN NAAR DUBAI. We zoeken het avontuur op voor een jaar en past het niet bij ons zijn we ook zo weer terug in ons droomhuis aan het water.