Zo het was even stil op de blog. Sorry daarvoor, maar sinds onze aankomst in Dubai zijn we enorm druk geweest. Maar… hierover later meer. Nu eerst een terugblik op ons afscheid in Nederland. Ongeveer 1,5 week voor ons vertrek naar Dubai zijn we begonnen aan onze afscheidstour. We wilden nog zoveel mogelijk mensen even zien die belangrijk voor ons zijn en daarbij hadden we ook gewoon eten nodig meerdere dagen, aangezien we niet meer konden koken dus was het ook een beetje eigen belang. En een kleine week alleen maar friet en pizza vonden we toch iets te ver gaan. Tijd dus om afscheid te nemen van iedereen en veelal gelijk een vorkje mee te prikken. Kijken jullie weer gezellig met ons mee?
We beginnen half februari met een verrassingsetentje met vrienden. Mels en ik hadden al een vermoeden, maar als we binnen zijn bij Zaal4 en de trap op lopen zien we deze leukerds zitten. Al snel krijgen we een super cadeau. Voor iedereen een kussensloop met een foto inclusief kinderen. Hoe leuk. Dan te bedenken dat ze die foto dus speciaal gemaakt hebben op een zondag voor ons. Lief!Tussen alle gezelligheid door eten we ook wat. Smaakt weer erg goed.We maken nog leuke foto’s met iedereen en uiteindelijk belanden we nog bij een foute carnavalsparty – omdat ik daar zo enorm van hou ;-)… Rond middernacht nemen we afscheid. Gelukkig gaan we iedereen nog zien de komende week. Zondagochtend is een pittige. Dit keer is het mijn beurt om Nomi naar zwemles te brengen. 7.30 uur moeten we in Nijmegen zijn. Pfff, niet leuk als je geen ochtendmens bent. Aan het eind van de zwemles krijgt Nomi haar kaartje mee dat ze mag afzwemmen. Helemaal trots is ze! Maandag komen Henk en Anja eten met onze kleine, grote vriend. Fijn om hem nog even te knuffelen en Anja maakt het eten, aangezien wij allebei nog moesten werken. Heerlijk om zelf even niet druk te zijn met eten maken als ik thuis kom. Kijk dit koppie ook! Schatje is het en benieuwd hoe groot hij is als ik hem weer zie. Dinsdag is mijn afscheid bij de Kraamvogel. Met gemengde gevoelens rij ik naar Harderwijk. Ik heb zo’n leuke baan dat het afscheid mij toch wel zwaar valt. Ik krijg prachtige cadeau’s van iedereen en als afsluiter ga ik nog lunchen met mijn team. Terwijl de verhuizers bij ons thuis bezig zijn op woensdag ga ik naar Arnhem met de kids. Mijn opa is 100 geworden en dan is er uiteraard een feestje! Ook Edward Sturing komt nog even langs en opa krijgt kaarten voor de volgende wedstrijd. In de ochtend is de burgemeester ook langs geweest. De dag van opa kan niet meer stuk. De Gelderlander schrijft er ook nog een stukje over. Dat is hier te lezen. ’s Avonds, als we Mels hebben opgehaald in Cuijk, rijden we door naar Wijchen. We gaan eten bij Hanneke en Gerco met alle kids. Op ons 30 jarig feestje kregen we al zo’n fantastische magazine kaart en ook dit keer krijgen we er een. Er staan zulke lieve woorden in. Te fijn om zulke vrienden te hebben.Onze afscheidstournee gaat verder in Arnhem bij Mariska. Helaas kan Liek er niet bij zijn. De kids vinden het heerlijk om nog even hier te zijn en Nomi knutselt er heerlijk op los. Samen met Kyan doen we nog een spelletje en dan is het hier ook tijd om echt afscheid te nemen.Als Mels en ik nog de laatste dingen aan het opruimen zijn komt deze leukerd nog langs. Nog een keer knuffelen, samen lachen en dit moment vastleggen op foto. Het is net lente in Nederland en bij de laatste skiles zitten we heerlijk buiten met een bittergarnituur en een wijntje. De kids halen hun diploma en medaille en ik geniet samen met Margot heerlijk van een wijntje. Het is al wel tijd om afscheid te nemen van Tineke, de moeder van Margot. Onze kids zijn dol op haar. Na een dikke knuffel is er weer een afscheid. Het wordt er niet makkelijker op. Als de skispullen zijn ingeruild voor gewone kleren gaan we uit eten met mijn ouders bij Jiro. Gelukkig zien we hen nog vaker de komende dagen, maar toch fijn om nog een avond samen te zijn en lekker te eten. Zodra we thuis zijn leggen we de kids op bed en gaan we borrelen met vrienden uit Cuijk. Het is zo gezellig dat ik helemaal vergeet foto’s te maken. Oeps!De zon blijft maar schijnen in Nederland en daar genieten wij volop van. Mels en ik lopen nog even richting de Jumbo voor de laatste boodschappen en Nomi speelt lekker in de speeltuin. Genieten dit. In de avond gaan we eten bij Marko en Patricia. Ook voor Kyan en Nomi een lastige avond, aangezien zij afscheid nemen van Jesper en Bente. We eten lekker lasagna en na een kopje thee is het echt tijd om te gaan. Ook dit keer weer allemaal cadeau’s die we krijgen. Te lief. Nog snel een foto samen met deze schat en dan is het echt tijd om te gaan. De laatste twee schooldagen van de kids zijn aangebroken. Aangezien de zon blijft schijnen en er al wat bootjes weer varen regelt Nomi een lift bij Tommy naar huis. Lopen naar huis had ze niet zo’n zin meer in vanuit de hut. Kijk dan hoe groot ze zo is. Niet te doen. Eenmaal thuis, na het spelen in de hut, is het tijd om naar nummer 1 te gaan. Daar woont Nomi’s grote vrienden Stephanie. Aangezien het rek van mijn fiets vergeten is in de container te stoppen en wij geen schroevendraaier meer hebben nemen we die mee. Kunnen Mels en BT mooi uit elkaar halen, zodat wij hem mee kunnen nemen in de koffer naar Dubai. Stephanie en ik halen lekker Chinees en na het eten doen we nog een spelletje. De laatste schooldag en aangezien het bijna carnaval tijd is, is het gekke haren dag op school. Nog even genieten van het carnaval, ondanks dat ze niet alles meemaken dit keer. Terwijl de kids op school zitten komen deze twee nog even langs. Ook dit keer weer cadeautjes en foto’s als aandenken. Heel fijn om ze nog even te zien. Eind van de schooldag brengen Mels en ik de traktaties naar school toe. Ook hier is het afscheid nu echt aangebroken. Met alle cadeau’s uit de klassen op weg naar huis. De laatste keer voorlopig. Dan een van de moeilijkste avonden. Wat zag ik hier tegenop. Eten bij Jason en Margot samen met Ivo en Mechteld. Deze mensen zijn, net als vele anderen, zo belangrijk voor ons. En nu moeten we toch echt afscheid nemen voor een langere tijd. Op mijn verzoek eten we Roti en likken we onze vingers er weer bij af. Voor de kids ook een lastig afscheid, want deze vriendjes zijn echt belangrijk voor hen. Ik hou het niet droog als we weggaan. Onze laatste dag in Nederland en ik breng mijn auto naar het werk. Ik neem als laatste afscheid van Vicky. Wat voelt het toch gek dat ik hier dadelijk niet meer dagelijks binnen zal lopen. Eind van de middag eten we pannenkoeken in de Plasmolen. Mijn vader is jarig en zo kunnen we nog mooi even samen eten. De kids geven elkaar een groepsknuffel. Lief! Gelukkig hoeven we deze niet te lang te missen. Zij komen in de meivakantie al gezellig langs in Dubai. En dan, na een paar uurtjes slaap bij mijn ouders, is het tijd om in te checken op Schiphol. Blij dat het avontuur begint, maar er vloeien ook een paar traantjes. Kyan heeft het lastig om afscheid te nemen van opa. Die schat heeft ons weggebracht midden in de nacht. Moeilijk om te zien dat Kyan het lastig heeft, maar ook mooi. En ik, ik geef pap een extra dikke knuffel. Net zoals ik dat bij mijn moeder heb gedaan voordat ik de auto in stapte in Nijmegen. Die twee zie ik hopelijk snel in Dubai weer. Komt vast goed!
Dit was ‘m dan onze afscheidstour. Het was een bijzondere laatste 1,5 week die volgepland zat met afspraken, maar ook mooie momenten opleverden met een lach en een traan. De herinneringen nemen we mee en houden we vast. We hopen snel iedereen te zien in Dubai of Nederland wanneer het kan, maar voor nu een dikke dankjewel aan iedereen die ons geholpen heeft deze laatste periode om onze verhuizing mede mogelijk te maken. We hopen dat we door onze blogs en plogs toch een beetje dichter bij jullie blijven.
