Scholen in Dubai, deel 3

Jullie heb het op social media al kunnen zien, maar Kyan en Nomi zijn sinds iets meer dan een week naar school hier. Na mijn laatste blog – toen wij dachten dat alles geregeld was – bleek niets minder waar. In Spring Break hier in Dubai zijn wij nog op zoek gegaan naar school optie nummer drie. Om gek van te worden en er zijn momenten dat we gedacht hebben wat doen we hier in dit land. Maar – eerlijk is eerlijk – we hebben nu een hele fijne school en de kids doen het zo fantastisch goed. Wij zijn trots! Trots op die twee mini mensen die door hun ouders mee werden genomen naar Dubai en hier nu naar school gaan alsof het nooit anders is geweest.

Zoektocht gaat verder

Voordat ik de lofzang nog verder afsteek, zal ik jullie meenemen in hoe we uiteindelijk bij deze school zijn uitgekomen. Ik eindigde mijn vorige blog – Scholen in Dubai, en nu? – met dat we aan het wachten waren op een aanbod voor Kyan. Bij de eerste school kwam dat aanbod er ook, echter hadden Mels en ik niet meer de intentie naar die school te gaan. Het hele proces vanaf het moment dat we in Dubai zijn aangekomen tot het aanbod van Kyan stapelde fout na fout zich op. Ook Kyan was heel stellig dat hij niet naar deze school wilde en had hiervoor goede argumenten, waardoor Mels en ik er snel uit waren. Dit werd hem niet.

School nummer twee werden we uiteindelijk de donderdag voor de vakantie door gebeld of we op gesprek wilde komen. Ik voelde al dat dit niet goed was en vroeg of Mels mee wilde gaan. Zo gezegd, zo gedaan en die zondag zaten we beiden bij de principal op kantoor. Wat bleek – jullie geloven het vast niet – ze hadden niet genoeg leerkrachten om Kyan zijn Engelse ondersteuning te geven dus hij moest maar thuis blijven en in september was hij meer dan welkom. Mels en ik waren perplex.

Vanaf het eerste moment hebben we dit enorm vaak gevraagd. Hebben jullie de mogelijkheid om een kind van 9 Engelse support te geven die op dit moment geen Engels spreekt. Van de receptie, admissions, leerkrachten, Engelse support medewerkers, etc. Iedereen die we spraken hebben we dit gevraagd. Zou allemaal geen enkel probleem zijn en deze leerlingen kregen ze zo vaak midden in het schooljaar. Het gesprek vorderde en de principal was wel eerlijk dat het admissions team een andere opdracht had dan dat de school eigenlijk aan kon. Heel fijn, maar dat was voor ons geen oplossing. Ook meerdere malen een sorry helpt niet en maakt niet dat Kyan naar school kan.

Op dit soort momenten komt dan toch wel weer de regelneef in mij naar boven. Via deze school werden we doorverwezen naar een andere school binnen de stichting. Lang verhaal kort, Kyan kon hier wel beginnen maar dan direct in year 5. Groep 7 in Nederland. Hij had zijn assessment zo goed gemaakt dat hij dat makkelijk aan zou kunnen volgens hen. Ik zal niet verder helemaal vertellen hoe dit is gegaan, zonde van de tijd. Hier hebben wij niet voor gekozen. Kyan zou dan moeten bijwerken dit schooljaar en Engels moeten leren verstaan, praten, schrijven, etc. Vinden wij toch iets teveel van het goede en daarbij voor Nederlandse begrippen is hij al een vroege leerling. Hem nog een jaar opschuiven was voor ons echt geen optie.

Ik ben – terwijl het hier dus vakantie was – zo ongeveer alle scholen in de buurt gaan afbellen. Zelfs bij enkele langs geweest die plek zouden moeten hebben, maar eenmaal daar aangekomen bleek dit niet zo te zijn en ga zo maar door. Ik had het gevoel dat we nooit meer een school zouden vinden. Uiteindelijk werd ik door een school die geen plaats meer had doorverwezen naar de Dubai Heights Academy. Nog nooit van gehoord dus ik – samen met Kyan en Nomi – de auto in.

Eenmaal daar aangekomen bleek het een volledig nieuwe school te zijn die pas net open is. Ik vertelde hoe het ons tot nu toe was vergaan en we kregen direct een rondleiding. De kids liepen al rennend en springend door de school en waren helemaal enthousiast. Het zag er ook echt allemaal fantastisch mooi uit. Ik kan niet anders zeggen. De secondary – middelbare – school was nog in aanbouw dus op dit moment zijn er alleen maar basisschool leerlingen.

Die dag heb ik ze gelijk allebei ingeschreven en binnen enkele dagen hadden we een aanbod. De kids mogen hier starten, direct na Spring Break. Ondanks dat eigenlijk iedereen vakantie had op deze school hebben meerdere mensen zich tijdens hun vakantie achter de schermen ingezet. Wat een verschil ten opzichte van de andere scholen. Ik heb – nadat voor beide kids het aanbod officieel binnen was – direct al het papierwerk geregeld en ben het uniform met ze gaan ophalen. Fijne bijkomstigheid de eerste set van het uniform krijg je van de school. Inclusief rugzak, handdoek, zwemkleding, badmuts, etc.

De eerste schooldagen

En toen was het een kleine week later tijd voor de eerste schooldag. Mels werkte thuis, zodat we hen allebei konden wegbrengen en ophalen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het zelf het ook wel erg spannend vond, maar eenmaal op school werden we zo fijn ontvangen dat dit gevoel snel weg was. Kyan’s leraar stond hem al op te wachten. Daarnaast zit er een Belgisch meisje in de klas die hem in nood op weg kan helpen in het Nederlands. Heel fijn! Bij Nomi ging het al ongeveer bijna hetzelfde. Zij heeft standaard zelfs twee leraressen. Het afscheid viel Nomi even zwaar, wat ik heel begrijpelijk vond, maar ondanks dat had ze er erg veel zin in.

In de middag toen we ze kwamen ophalen bleken ze allebei een super dag gehad te hebben. Kyan’s leraar heeft alle tijd voor hem genomen en via Google Translate kom je een heel eind als je elkaar even niet begrijpt. Nomi heeft al met iedereen gespeeld en kwam vol verhalen naar ons toe. Mijn opluchting kon niet groter zijn. Ze vonden de dag alleen wel lang duren. Dat begrijp ik, aangezien ze ongeveer 1 tot 1,5 uur langer op school zitten per dag. Dit is overigens maar tijdens vier dagen zo. Op donderdag zijn ze vroeger uit en is de schooldag 0,5 uur korter.

Toen de week vorderde bleef het fantastisch gaan. Kyan begrijpt bijna alles al wat wordt verteld. Het Engels praten begint hij langzaam op te pakken en zijn leraar staat versteld hoe snel het gaat en met wiskunde is het helemaal appeltje eitje. Laat dit nou ook Kyan’s sterkste kant zijn dus wij waren niet verbaasd. Daarnaast werd hij bij de zwemles gelijk tweede bij een wedstrijdje en is hij gelijk geslecteerd voor de Swim Squad. Wat zijn wij trots en wat was hij zelf ook trots op zijn prestatie. Zo mooi om te zien. Dit leverde hem overigens gelijk ‘Swim Star of the Week’ op. Daarbij werd hij ook nog ‘Star of the Week’ van zijn klas, waarbij wij dachten dat wordt ieder nieuw kind maar er is ons verzekerd dat dat niet zo is.

Bij Nomi is het bijna hetzelfde gegaan. Ze heeft Engelse boekjes mee naar huis, die ze vol enthousiasme leest. Soms praat ze al een zin Engels tegen ons uit automatisme in plaats van Nederlands. Tellen doet ze alleen nog maar in het Engels en in de klas heeft ze helemaal haar draai gevonden. Zelfs een muizentrapje knutselen heeft ze al aan de andere kinderen mogen uitleggen. De juffen staan ook bij haar versteld hoe makkelijk het allemaal gaat en het lijkt alsof ze er al tijden is. Als klap op de vuurpijl werd ook zij ‘Star of the Week’ en kreeg ze Benny Bear mee naar huis voor het weekend.

Hadden we dan ook nog wat minderen puntjes in de eerste week. Jazeker wel. Bij Kyan bleken twee broeken van zijn uniform groter te zijn dan de derde en zakte die dus van zijn billen af. Werd door de school netjes binnen een dag opgelost overigens. Nomi bracht na een val op het schoolplein een bezoekje aan de Nurse. Hiervan krijg je netjes een briefje mee. Eerlijk is eerlijk in Nederland had de juf het je waarschijnlijk niet eens verteld, aangezien het een klein schaafwondje betreft. In Dubai ga je dan naar de Nurse, wordt het schoon gemaakt, zalfje erop en wordt je als ouders op de hoogte gesteld. O ja en belangrijkste Nomi kreeg er een sticker voor die ze vol trots aan iedereen liet zien die het maar horen wilde.

Jullie merken het. Na alle ellende van een school zoeken kunnen we nu niet blijer zijn. Na school zijn ze allebei wel erg moe. Het zijn ook lange dagen hier, in combinatie met het Engels leren snappen wij dat heel goed. Op weg naar school in de ochtend hebben wij in ieder geval goed de sfeer erin. Ze mogen allebei een liedje kiezen en tot nu toe is het vooral Viva Hollandia of een andere Hollandse meezinger. De terugweg is het bijna ruzie maken wie mag vertellen over hoe de dag op school is geweest. Je hoort mij dus niet klagen – zelfs niet als mijn zoon Wolter Kroes een goede zanger vindt – want he die twee mini mensen doen het zo goed. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Deze mama zou niet trotser kunnen zijn dan dat ze nu is! Tot de volgende blog of plog.