Eind februari stonden we op het vliegveld en nu zijn we gewoon al ruim twee maanden in Dubai. Wat hebben we al een hoop meegemaakt. Van de ene verbazing in de andere zijn we gevallen. We hebben genoten van luxe, maar ook normaal gedaan. Veel nieuwe mensen leren kennen, leuke uitjes gehad, maar ook meerdere tegenslagen gekend. Soms ook gedacht waarom zijn we hier? Wat vonden we hier nou leuk aan? Iedereen die ons kent weet dat we ook heerlijk een potje samen kunnen vechten dus ook dat is zeker niet achterwege gebleven. Ik vertel er alles over. Oké, oké, bijna alles dan.
De eerste week
Laat ik jullie meenemen naar onze eerste weken in Dubai. Het begon ermee dat het vliegen vanaf Schiphol al totaal niet soepel verliep. Systemen die eruit lagen, op papier de passagierslijst afstrepen – wat uiteraard niet soepel gaat en nogmaals gedaan wordt als iedereen al zit – en meer van dat soort dingen. Kortom, niet een hele fijne start met ook nog vertraging.
Eenmaal in Dubai gaat het met de slaapplaatsen van de kinderen niet helemaal goed, maar tot zover hebben we het allemaal rustig over ons heen laten komen en hiervan eigenlijk weinig stress gehad (Lees het allemaal in de blog, Hello Dubai, here we are). Ik had meer stress toen onze glazen deur in ons huis in Cuijk kapot ging en toen uiteindelijk bleek dat de container met inboedel enorm veel vertraging had opgelopen. Kortom het ging eigenlijk prima met ons de eerste dagen. Het voelde nog wel een beetje aan als vakantie. We woonden in het hotel/ appartement, Mels werkte de eerste dagen nog niet en we waren vooral wat huizen aan het bezichtigen en leuke dingen aan het ondernemen samen met de kinderen.
Toen Mels eenmaal ging werken verliep het de eerste dagen ook prima. Ik bekeek de huizen, hij maakte kennis op het werk en in de middag maakte ik tijd om wat leuks – lees naar het zwembad gaan – met de kinderen te doen. Langzaam leerde we wat er allemaal geregeld moest worden om daadwerkelijk het huis te kunnen huren en iedere dag werd het een stukje meer duidelijk. Mels zijn officiële visum aanvraag verliep tot zover soepel. Je hoorde ons niet klagen. De mensen die we hier leerden kennen zeiden al het loopt wel erg soepel, wacht maar af het kan echt veel erger. Ik kan jullie vertellen, dat hebben we ondervonden.
Tegenslagen
Opeens liep alles namelijk niet meer zo soepel. We hadden ‘het’ huis gevonden en het was tijd om al het papierwerk te regelen. Hiervoor moest alleen Mels zijn visum rond zijn – inclusief zijn ID kaart van hier – en de bankrekening ook. Die rekening kan echter alleen als je een ID kaart van hier hebt. Ondanks alle beloftes vanuit Mels zijn HR afdeling duurde die kaart vele malen langer dan aangegeven. Mels kreeg er een punthoofd van. Daarnaast kon ik hem ook niet helpen, aangezien alles op zijn naam moet staan hier.
Uiteindelijk heeft alles meer dan een week langer geduurd met een hoop stress, telefoontjes en extra afspraken met HR, maar toen was Mels zijn Emirates ID eindelijk binnen. Het volgende punt de bankrekening – waarbij we al het voorwerk al hadden gedaan zoals formulieren invullen – verliep ook wat stroever. Hierbij ook wederom veel telefoontjes en bezoekjes aan de bank gepleegd door Mels en alles rond kunnen maken. Wat een stress! Het heeft allemaal dus wel de nodige hoofdbrekers gekost. Mede doordat hij uiteraard ook al gewoon vijf dagen per week aan het werk was. De sfeer werd er dus thuis ook niet altijd beter op, zeker doordat je telkens loze beloftes krijgt. Bedenk dat je daarnaast alle vier aan het wennen bent aan een nieuwe situatie, andere cultuur en het leren kennen van een land.
Daarnaast verliep mijn zoektocht naar de scholen voor de kinderen ook niet geheel vlekkeloos. Dit maakte mijn gemoedstoestand en die van Mels er zeker niet beter op. Hier heb ik al meerdere blogs aan gewijd en dit telt dan nog op bij de overige ‘regel’ dingen. Wat ik namelijk wel zelf kan doen en regelen hier, doe ik graag. Mels moet het anders na zijn werk nog oppakken en dat is zonde. Die tijd kunnen we beter besteden.
Ondertussen is mijn visum geregeld en wacht ik alleen nog op mijn ID kaart. Dit hele proces ging helaas niet vlekkeloos en heeft de nodige hoofdbrekers en woordenwisselingen thuis teweeg gebracht. Mels is ondertussen op zijn werk druk bezig met het opleveren van zijn eerste project en daarnaast moest hij telkens achter mijn visum en dat van de kinderen aan. Ook hierbij kon ikzelf eigenlijk niets doen, behalve op tijd zijn voor mijn medische testen toen ik eenmaal hiervoor de papieren had gekregen. Mels daarentegen was er bijna dagelijks druk mee, aangezien hier ook weer meerdere dingen niet helemaal zijn gegaan zoals het hoort.
Laat ik het dan nog maar niet hebben over de zorgverzekering van mij en de kinderen. Ondertussen is het geregeld, maar achteraf bleek dat ik de eerste maand niet verzekerd was. Ik had gelukkig mijn zorgverzekering in Nederland nog en er is niets gebeurd, maar toch. Niet fijn om achter te komen, zeker niet aangezien er andere dingen op papier stonden.
Dan hadden we ook nog het probleem met Mels zijn auto. Dat hij binnen 48 uur kapot ging is gewoon domme pech. Niks anders dan dat. Het vervolg, dat was toch wel fout op fout bij iedere garage waar die auto geweest is. Telkens als er een appje over de auto kwam – lees hij was toch niet klaar, ondanks de belofte van wel – veroorzaakte dat een vervelende sfeer thuis. Je staat machteloos, aangezien het wel je auto is, maar jij niet de opdrachtgever bent bij de garage i.v.m. de garantie. Enorm lastig verhaal en uiteindelijk is Mels er iedere ochtend heen gegaan, toen we eenmaal door hadden dat bellen en appen geen zin heeft hier. Dat heeft geholpen. Ondanks dat zijn we de auto op een dag na 4 hele weken kwijt geweest voor een reparatie die maximaal 1 tot 1,5 week hoefde te duren. Frustratie op en top.
Was alles dan kommer en kwel? Zeer zeker niet. Het geregel – als het niet vlotjes verloopt – is het grootste struikelblok hier en moeten we erg aan wennen. Ik moet wennen aan dat ik zaken uit handen moet geven. Ben ik niet zo goed in moet ik eerlijk bekennen. Mels moet wennen aan zijn taak om juist wel alles te regelen. Een nieuwe setting waar je samen even je weg in moet vinden. Dat gaat met ups en downs en daar waren we ons vooraf zeker van bewust, maar dat maakt niet dat het makkelijker gaat als het moment daar is.
Leuke kanten
Zoals gezegd is er ook een hoop wel enorm fijn en leuk hier. We hebben een heerlijk huis gevonden. Sinds onze meubels er zijn en we de eerste weekenden daarna veel geregeld hebben hiervoor voelt het nu ook echt als thuis. De kinderen hebben allebei een eigen badkamer en dat scheelt een hoop geruzie bij het douchen en tanden poetsen. Fijne bijkomstigheid. Net zoals de school uniformen. Geen ruzie met je dochter over haar kleding ’s ochtends. Hoe fijn is dat.
Naast het huis – waar we enorm blij mee zijn – hebben we al veel mensen leren kennen en genieten we van feestjes, bbq’s en meer van dat soort dingen. Het weer is toch ook wel een enorm pluspunt, ondanks dat het langzaam wel echt warm begint te worden. Hoe fijn om na school nog even snel naar de zee of het zwembad te gaan. Gewoon omdat het kan! Daar geniet ik echt enorm van. En de warmte went ook zeker wel.
De tijd die ik samen met de kinderen nu hier heb had ik in Nederland anders nooit gehad. Daarbij zien we Mels ook veel meer. Zijn reistijd naar Düsseldorf dagelijks nam erg veel tijd in beslag. Nu rijdt hij maximaal een half uur en is hij thuis. Overigens nu de Ramadan begonnen is heeft hij ook kortere werktijden, net zoals de schooltijden die zijn ingekort. Tot op heden merken we daar bij Mels nog niet veel van, maar we hebben nog drie weken. Eens kijken of hij volgende week wel eerder thuis is.
Het weekend hier is zeker ook wel een pluspunt. Je hebt hier een stuk minder ‘verplichtingen’. Nu was dat in Nederland natuurlijk veelal ook altijd leuk en gezellig, maar het maakt dat je als gezin minder tijd hebt. Dat is hier anders. Kortom de tijd samen vinden wij toch wel een enorm pluspunt. In combinatie met de vele mogelijkheden voor uitstapjes en etentjes in Dubai is dat heel fijn.
De diverse culturen hier maken het zeker ook een mooie ervaring. Er lopen zoveel verschillende mensen rond. Van de locals, tot de toeristen, tot de expats die hier wonen. Alles en iedereen loopt hier door elkaar. Daarbij vind ik het hier een stuk veiliger. Je designer tas op tafel leggen en naar het toilet gaan. Het kan gewoon. Je tas ligt er nog als je terug komt. Dat hoef je in Nederland echt niet te proberen. Op onze community loopt ook veel security dus alleen ’s avonds over straat. Geen probleem. Ik zeg hiermee niet dat er hier nooit iets gebeurt, maar het voelt een stuk veiliger en hierdoor vrijer.
Daarnaast leren Kyan en Nomi nu ook in rap tempo Engels. Je merkt het gelijk aan de uitspraak dat ze op een Britse school zitten. Hoe gaaf dat zij dadelijk gewoon op deze leeftijd al meerdere talen spreken en zoveel culturen hebben leren kennen. Het Arabisch leren ze overigens ook best snel vinden wij, maar de focus ligt wel op het Engels. Nu in de Ramadan periode leren ze ook veel daarover. Een verrijking voor hen. Zoals Kyan het laatst noemde toen het erover ging wat ze nu allemaal mogen meemaken hier, ‘Mama ik heb toch wel geluk om bij jullie te wonen’. Hoe lief is dat! Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Hoe gaat het nu
Het werk van Mels begint langzaam vorm te krijgen – voor zover ik daar zicht op heb – en dit gaat ook met ups en downs. Thuis merken we zeker wel of hij een goede of slechte week heeft. Meer dan in Nederland. Is dat erg? Soms wel en soms niet. Voordeel is dat hij hier de ruimte kan pakken als het nodig is voor zijn werk, aangezien ik niet die verplichtingen hier heb. In Nederland werkte ik ook dus als ik weg moest dan had hij geen keus. Er is in die zin meer vrijheid voor ons allemaal en dat werkt goed.
De tijd samen benutten we zoveel mogelijk voluit. De meeste regel zaken zijn nu toch wel echt gedaan en dat merk je in tijd naast het werk. We zien elkaar zeker meer dan hiervoor en nu beginnen we allemaal te wennen aan het dagelijkse leven. Soms gaat dat vanzelf en soms met een discussie of woordenwisseling. Dat is niet anders dan in Nederland. We zijn onze weg wel aan het vinden en over het algemeen gaat het heel goed. Het genieten van alles voert toch wel de boventoon.
De kinderen vinden hun plekje in de klas op school. Dat gaat de ene dag beter dan de andere. Volkomen logisch, maar soms lastig om te zien als moeder. Neemt niet weg dat ze het nog steeds fantastisch goed doen. Het is ook nogal wat. Naar een ander land verhuizen, andere taal, andere school. Ze begrijpen heel veel in het Engels, maar soms zelf praten is nog lastig en dat helpt niet altijd mee met vriendjes en vriendinnetjes maken.
Ikzelf heb me nog geen seconde verveeld. De dagelijkse dingen kosten hier meer tijd en daarnaast sport ik, heb ik leuke lunch of koffie drink afspraken en ben ik zo nu en dan dagen aan het wachten op werklui als bijvoorbeeld de airco het niet doet. Ik kom mijn dagen wel door. Ook heb ik nog veel contact met alle vrienden uit Nederland. Heel fijn om te merken dat dat niet zomaar weg is. Alhoewel dat het soms ook lastig maakt. De foto’s van gezellige borrels scroll ik vaak snel doorheen en bekijk ik vaak niet. Dat is soms lastig om te zien en je weet heel goed wat je dan mist. De middagen hier zijn voor de kinderen. Soms gaan we lekker op pad en soms blijven we lekker een middagje op de bank hangen of doen we spelletjes thuis. Kan allemaal. Heerlijk.
Wat wel echt wennen blijft is de verschuiving van je weekend. Vrijdag en zaterdag zijn de kinderen en Mels vrij en op zondag begint de week weer. Dat begint langzaam normaler te voelen. Ik blijf alleen vaak zondag zeggen als iets op zaterdag is gebeurt. Ik verbeter mezelf wel steeds vaker. Hiervoor had ik soms niet eens door dat ik dat zei. Ik ben ook opgehouden met zeggen dat was zondag, de Nederlandse maandag. Helpt totaal niet en je moet er toch aan wennen. Komt vast goed.
Kortom we genieten hier zeker. Dit weekend trappen we af met sushi eten bij ons favoriete tentje in de Mall of the Emirates. Is al een maandelijks terugkerende activiteit aan het worden. Er staat een leuke bbq gepland met een ander Nederlands gezin en gaan we een dagje naar Zero Gravity. Genieten van de zon, zwembad, tijd samen en lekker eten en drinken samen met leuke mensen hier. Kyan en Mels gaan ook voor het eerst varen met Kyan’s rubber bootje. Wederom dus genoeg tijd voor elkaar. Heel fijn!
Ik hoop dat ik jullie zo weer een stukje heb meegenomen in ons leven hier. Aangezien het leven niet altijd alleen maar pracht en praal is dit keer dus de blog ook over de mindere kanten van ons avontuur. In dat opzicht is het leven echt niet anders hier dan in Nederland. Gelukkig maar, anders wordt het ook snel saai. Neemt niet weg dat het vooral toch een prachtig avontuur is met veel mooie momenten. Die voeren gelukkig de boventoon en daarnaast leren we heel veel, van ons nieuwe thuisland maar zeker ook van elkaar. Wij vermaken onszelf hier dus nog wel even.
